Stary Testament (46 ksiąg) został napisany mniej więcej w okresie od X do I wieku przed Chr. Natomiast Nowy Testament (27 ksiąg) został spisany w czasie znacznie krótszym, tj. w latach 50-100 po Chr.
Nazwy „Stary Testament” i „Nowy Testament”, pochodzą z łacińskiego Anticum Testamentum i Novum Testamentum, co się tłumaczy na język polski jako Stare Przymierze i Nowe Przymierze. O jakie przymierza chodzi?
Stare Przymierze (Anticum Testamentum) – chodzi o przymierze, które zostało zawarte między Bogiem a narodem izraelskim pod górą Synaj, za pośrednictwem Mojżesza (Wj 19-20). Wówczas naród izraelski zobowiązał się do wierności Prawu Bożemu (Dekalog, czyli 10 przykazań), jako znak i warunek przymierza. Bóg natomiast zobowiązał się do szczególnej troski o ten naród.
Nowe Przymierze (Novum Testamentum) – chodzi o przymierze, które Jezus zawarł na krzyżu. Przymierze oparte na ofierze jaką złożył z samego siebie za grzechy wszystkich ludzi, wszystkich czasów. Człowiek został odkupiony, a bramy nieba zostały otwarte.
Jest zasadne, aby tutaj wspomnieć, że o tym przymierzu zapowiadał już prorok Jeremiasz (Jr 31, 31-34) żyjący na przełomie VII-VI w. przed Chr.
A zatem, różnica między Starym Testamentem a Nowym Testamentem, polega głównie na tym, że Stary Testament ukazuje działanie Boga w narodzie izraelskim (historia zbawienia), zapowiadając jednocześnie nadejście Mesjasza – nowego Króla (Jezusa Chrystusa). Natomiast Nowy Testament ukazuje nam już wypełnienie się tego, o czym czytamy w Starym Testamencie. Stąd też Nowy Testament, bez znajomości Starego Testamentu, będzie dla nas niezrozumiały, gdyż tam są jego korzenie.
Stary Testament został napisany w trzech językach: hebrajskim, greckim i aramejskim. Natomiast Nowy Testament został napisany w języku greckim w dialekcie koinè. Wyjątek stanowi Ewangelia według św. Mateusza, która pierwotnie została napisana w języku aramejskim.
