Jak powszechnie wiadomo, Jezus mówił po aramejsku. Jednakże, Nowy Testament, oprócz Ewangelii Mateusza, która została napisana po aramejsku lub hebrajsku, został napisany po grecku. Niestety, nie mamy w posiadaniu oryginału Ewangelii Mateusza, a jedynie odpisy w języku greckim. Stąd, nie wiemy jak dokładnie zabrzmiało słowo „pragnę” (J 19,28) po aramejsku. Jednakże w związku z tym, iż już kilka osób mnie o to pytało, postaram się odpowiedzieć na to pytanie.
Oto fragment z Pisma Świętego dotyczący tego słowa.
A obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: «Niewiasto, oto syn Twój». Następnie rzekł do ucznia: «Oto Matka twoja». I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie. Potem Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: «Pragnę».Stało tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę pełną octu i do ust Mu podano. A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: «Wykonało się!» I skłoniwszy głowę oddał ducha (J 19,25-30).
Po hebrajsku, czasownik „być spragnionym”, to צמא [tsame] (Wj 17,3; Pwt 28,48; Rut 2,9; Iz 49,10, Ps 69,2 itd.), natomiast w języku aramejskim mamy wieloznaczny termin צבא, [tsewa] który oznacza (pragnąć, podobać się, mieć upodobanie). W Biblii występuje to słowo 10 razy w Księdze Daniela (4,14.22.29.32; 5 19 aż 4 razy; 5,21; 7,19). Jest to bowiem część Pisma Świętego napisana po aramejsku.
W języku hebrajskim, w tłumaczeniu Delitzsch Hebrew New Testament, zdanie „Potem Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: «Pragnę»” (J 19,28) zostało przetłumaczone w następujący sposób:
וַיְהִי מֵאַחֲרֵי־כֵן כַּאֲשֶׁר יָדַע יֵשׁוּעַ כִּי כְבָר נַעֲשָׂה הַכֹּל לְמַעַן יִמָּלֵא הַכָּתוּב כּוּלּוֹ אָמַר צָמֵאתִי
Ostatnie słowo צָמֵאתִי (tsameti) «pragnę» zostało przetłumaczone w czasie przeszłym – perfectum (czasem określane jako qatal). Ktoś tutaj może mieć wątpliwość odnośnie użytego czasu. W języku hebrajskim, na wrażenie czasu teraźniejszego w dyskursie, zazwyczaj używa się imiesłowu. Jednakże, nie jest to jedyna możliwość, gdyż w Biblii hebrajskiej nierzadko spotykamy się z użyciem perfectum na wyrażenie myśli w czasie teraźniejszym. Na przykład:
„Wtedy Bóg zapytał Kaina: «Gdzie jest brat twój, Abel?» On odpowiedział: «Nie wiem [לֹא יָדַעְתִּי] (lo jadati – koniugacja qal, czas perfectum). Czyż jestem stróżem brata mego?»”(Rdz 4,9).
„Ja zaś wiem [יָדַעְתִּי] (jadati – koniugacja qal, czas perfectum), że król egipski pozwoli nam wyjść z Egiptu tylko wtedy, gdy będzie zmuszony ręką przemożną” (Wj 3,19).
Jak i również z użyciem czasownika pragnąć צמא
„Potem rzekł do niej: «Daj mi – proszę cię – napić się trochę wody, gdyż mam pragnienie [צָמֵאתִי] (tsameti – koniugacja qal, czas perfectum)». Ona otwarła bukłak z mlekiem, dała mu się napić i nakryła go na powrót” (Sdz 4,19).
Na bazie tego, co zostało przedstawione, najwłaściwszą formą czasownika w języku aramejskim, wydaje się być również perfectum, w koniugacji peal. W takim wypadku, słowo wypowiedziane przez Jezusa na krzyżu „pragnę” w języku aramejskim brzmiałoby:
צְבִית (tsewit)
