Kilka słów o tym, jak duża jest Kalwaria, skąd się wzięła ta nazwa, skoro czytając Biblię nigdzie tej nazwy nie znajdujemy?
Przeciętnemu człowiekowi Kalwaria może kojarzyć się z wysoką górą. Tymczasem jest to ok. 12-metrowe wzniesienie skalne, które za czasów Jezusa znajdowało się nieopodal wejścia do miasta. W Ewangeliach miejsce, gdzie został ukrzyżowany Jezus, jest określane jako „miejsce czaszki” (Mt 27,33; Mk 15,22; Łk 15,33; J 19,17). Stąd też wzięła się nazwa Kalwaria. Św. Hieronim, tłumacząc, Biblię na łacinę (IV–V wiek), przełożył greckie Κρανίου Τόπος – miejsce czaszki na Calvariae locus. Nazwa ta z tłumaczenia łacińskiego do języka polskiego weszła już w formie skróconej jako „Kalwaria”. A zatem „Kalwaria” to po prostu „miejsce czaszki”. Nazwa najprawdopodobniej bierze się stąd, że było to miejsce egzekucji i leżały tam czaszki skazańców. Nie jest jednak wykluczone, że sam teren mógł nieco przypominać ludzką czaszkę i stąd ta nazwa.
Dzisiaj Kalwaria jest w zasadzie prawie niewidoczna, ponieważ znajduje się wewnątrz bazyliki Bożego Grobu. Ponadto, sam szczyt Kalwarii podobno został ścięty w 1808 roku przez greckiego mnicha, który chciał przewieść go do Konstantynopola. Niestety, statek, na którym płynęła „cenna zdobycz”, utonął. W tej chwili bazyliką współgospodarzy pięć wspólnot chrześcijańskich (franciszkanie – jedyni przedstawiciele Kościoła katolickiego. Pozostałe wspólnoty są obrządku prawosławnego: Grecy, Ormianie, Syryjczycy, Koptowie). W 1852 zostało wprowadzone Status quo, które określa prawa poszczególnych wspólnot w bazylice.
